Een goedkope manier om binnen de Verenigde Staten grote afstanden af te leggen is Greyhound. De lange-afstand busvervoerder is vernoemd naar de snelle windhond en is een prima middel om van de ene naar de andere grote stad te reizen. Tickets zijn relatief goedkoop, je ziet onderweg veel van de omgeving en je komt gegarandeerd de meest kleurrijke figuren tegen. Een kleine impressie van de bus en het station vind je hier. Lees verder en ontdek alle voordelen van reizen met de Greyhound bus.
1. Je reist Low Budget
Let jij tijdens het reizen graag op de kleintjes of verkies je avontuur boven luxe? Met de Greyhound bus leg je dezelfde lange afstand af als met een binnenlandse vlucht, maar dan aanzienlijk goedkoper. Zo reisde ik van Washington D.C. naar de Niagara Watervallen met de Greyhound bus voor 88 Dollar, terwijl de goedkoopste binnenlandse vlucht 281 Dollar kostte. Maak je bij een lange afstand gebruik van een nachtrit, dan spaar je ook nog eens een overnachting uit.
2. Je reist efficiënt
Uiteraard moet je voor een trip met de Greyhound bus wel iets meer tijd uittrekken voor dan voor een binnenlandse vlucht, maar vergis je niet! Je reist namelijk wel een stuk efficiënter.
Vanuit een stad moet je voor een binnenlandse vlucht ruim om tijd naar het vliegveld vertrekken, dat vaak aan de rand of zelfs buiten de stad ligt. Dat geldt vervolgens ook voor het vliegveld in de stad waar je aankomt. Bovendien neemt de bagagecontrole en het instappen ook nog de nodige tijd in beslag. De busstations waar de Greyhound bussen aankomen en vertrekken liggen vaak juist middenin de stad en zijn snel en eenvoudig bereikbaar. Bussen vertrekken meerdere keren per dag naar dezelfde bestemming, waardoor je ook een stuk flexibeler bent.
3. Je kunt genieten van het uitzicht
Kleine dorpjes, dichtbegroeide bossen, eindeloze zandvlaktes, hoge bergen, strand of zelfs sneeuw; je kunt het allemaal tegenkomen tijdens je reis met de Greyhound bus. Door de enorme verscheidenheid aan natuur en steden leent Noord-Amerika zich bij uitstek voor een roadtrip. Ook de gebieden die je tijdens je reis niet uitgebreid bezoekt kun je op deze manier toch even meepakken. Dat geldt ook voor de dorpjes waar de tussenstops zijn; je zult er nooit bewust naar toe reizen maar hoe leuk is het om toch even sfeer geproefd te hebben in Harrisburg, Rochester en Elmira?
4. Je hebt extra vrije tijd
Het grote voordeel van reizen met bus is dat je geen tijd kwijt bent aan bijzaken (zoals bij vliegen) en zelf niks hoeft te doen (zoals bij autorijden). Extra vrije tijd dus, dat je kunt besteden aan je reisverslag, je planning voor de komende dagen of dat ene boek dat nog steeds ongelezen in je tas zit. Bijslapen, socializen of mediteren, het kan allemaal terwijl de Greyhound je naar je volgende bestemming brengt. Elke bus beschikt bovendien over WiFi, dus werken, mailen of je Instagram bijwerken is ook geen enkel probleem.
5. Je ontmoet andere reizigers
Vind je het leuk om andere reizigers tegen te komen die op weg zijn naar dezelfde bestemming als jij, heb je leuke reistips nodig van een local of zit je verlegen om een praatje? Dan is de Greyhound bus het antwoord. Nooit voerde ik zoveel bijzondere gesprekken en zag ik zoveel bijzondere types als tijdens de ritten met de Greyhound bus. Eén van mijn meest bijzondere Greyhound ervaringen lees je hieronder.
Van: Buffalo NY
Naar: Boston MA
Duur: 10h 50m
Al ik tijdens een tussenstop, we zijn op weg naar Boston, op een bankje op het busstation geniet van mijn koffie, komt er een jongen naast mij zitten. Hij is groot en draagt een pet. Op één van zijn armen heeft hij een grote wond. Hij kijkt glazig uit zijn ogen en zijn been trilt. Een vriendelijk bedoeld knikje met mijn hoofd blijkt het startsein van een gesprek. Daniël heeft niet veel nodig om zijn levensverhaal te delen. Hij vertelt hij dat hij in Syracuse woont, bij zijn opa. Hij heeft drie kinderen (haalt ondertussen de foto's tevoorschijn) en een vriendin. Ze werken niet. Zijn opa is bokser en komt van oorsprong uit Noorwegen maar heeft ook jarenlang in Canada gewoond.
Het valt niet mee om in Syracuse te leven want het is een ware getto. Daniël heeft regelmatig ruzie en om die reden heeft hij laatst een aantal pistolen aangeschaft en een hakbijl. Het laatstgenoemde item had hij inmiddels ook al in gebruik; vandaar de wond op zijn arm, legt hij uit. Ik drink geconcentreerd van mijn koffie en doe alsof ik niet het minst onder de indruk ben.
De reden dat Daniël vandaag op reis is, is dat hij even rust nodig heeft en tot zichzelf wil komen.
Hoewel ik niks vraag, legt hij uit dat hij nog niet precies waar hij naartoe gaat. Zijn opa heeft deze trip bij wijze van verrassing voor hem geregeld. De man is voor hem de vader die hij nooit heeft gehad en nu heeft hij blijkbaar ook nog een mini-vakantie voor hem geboekt.
Wat mij betreft heeft de tussenstop lang genoeg geduurd, maar de buschauffeur is nog in geen velden of wegen te bekennen. Daniël realiseert zich dat hij alleen nog maar over zichzelf heeft gepraat en vraagt:
‘Where are you from?’
‘I'm from Holland’.
‘Aha, Holland. Amsterdam?’
‘Ja daar in de buurt ongeveer.
‘Wat kost een ticket naar Amsterdam? Can I stay with you?’
Voordat ik antwoord kan geven klinkt het sein dat de bus weer gaat vertrekken. Saved by the bell. Ik treuzel opzettelijk bij het instappen, zodat Daniël alvast kan gaan zitten. Ik kies een plek aan de andere kant van de bus om in alle rust de reis te kunnen vervolgen.
Als we weer rijden maakt de buschauffeur van de gelegenheid gebruik om zichzelf even voor te stellen. Zijn naam is Torres en dit is zijn eerste rit als buschauffeur. Hij lijkt een beetje op Eddy Murphy en praat met een zware, indrukwekkende stem. Hoewel het zijn eerste dag is, ontbreekt het hem niet aan zelfvertrouwen. Even later klinkt zijn zware stem opnieuw door de microfoon. Terwijl hij de bus behendig door het landschap stuurt buldert hij langzaam maar helder door de microfoon: ’I smell smoke! Ik wil niemand beschuldigen, maar als blijkt dat ik gelijk heb, zet ik de bus aan de kant van de weg. We gaan dan niet eerder weg voordat de dader zich gemeld heeft en de bus rookvrij is!’ Ik hoef niet achterom te kijken om te weten wat er aan de hand is. Op de achterbank van de bus heeft Daniel een sigaret opgestoken. De andere mensen in de bus worden onrustig, maar daar Daniël geeft niks van.
Niet veel later voegt Torres de daad bij het woord, zet de bus stil en beent door het gangpad. Hij komt al gauw bij Daniel uit. Die verontschuldigt zich op zijn beurt en zweert bij god dat hij het nooit meer zal doen. Nadat Torres duidelijk heeft gemaakt wat hij van Daniël vindt, stapt hij resoluut achter het stuur en zet de bus weer in beweging. Wij zitten erbij en kijken ernaar.
De reis lijkt verder rustig te verlopen. Na een paar uur zijn we het voorval al weer bijna vergeten als de bus een afslag neemt. Het lijkt een vreemde plek voor een tussenstop. Behalve een groot, grijs gebouw met hekken is hier verder niks. Toch zet Torres de bus stil. De deuren blijven dicht. Hij loopt zelfverzekerd door de bus heen naar achteren en gebiedt Daniel om mee te lopen. Door het raam zien we hoe Torres onder uit de bus een koffer overhandigt aan een man in een wit uniform. Sneller dan Daniel snap ik wat hier aan de hand is. We zijn inderdaad niet bij een officiële tussenstop. Deze tussenstop is alleen voor Daniel. Dit is de verrassing van zijn opa. Dit is plek waar hij de komende weken tot rust mag komen. Discreet stapt Torres weer in en rijdt zonder nog een woord te zeggen de laatste tientallen kilometers naar Boston.
In de weken die volgen denk ik soms nog terug aan Daniel. Ik hoop oprecht dat ze hem van zijn trillende been af kunnen helpen.
Commentaires